Igielniki

Igielniki wczesnośredniowieczne to wdzięczny przedmiot do dyskusji. W zasadzie każdy egzemplarz ma swoją własną "osobowość". Jak sama nazwa wskazuje, przedmioty te służyły do przechowywania igieł (kościanych lub metalowych). Z materiału archeologicznego znane są igielniki rogowe i metalowe. Pierwszy typ wykonywano przez oczyszczenie wnętrza fragmentu poroża, z którego powstawał igielnik, gładzenie zewnętrznej powierzchni i ewentualnie pokrywano wzorem. Niezbędna była też zatyczka wykonywana zazwyczaj z tego samego materiału. Poniżej przykład z Toruńskiego Muzeum Okręgowego. Według informacji zamieszczonych w Katalogu Znalezisk Archeologicznych igielnik pochodzi z okolic Gniewa.

Poniżej dość luźna wariacja na poruszany temat: igielnik z bzu czarnego. Drewno tego gatunku ma tę właściwość, że jest puste w środku. Całości dopełnia kościana igła. Dla zabezpieczenia zatyczki przed zgubieniem przez otworki przeciągnięta jest dratwa. Na pierwszym zdjęciu system zabezpieczający też jest widoczny :)

Niestety w fotozbiorach nie posiadam żadnego igielnika metalowego, ale zapewniam, że są one także odnajdywane. Były wykonywane z blachy brązowej lub żelaznej. Przykładem niech będą dwa egzemplarze z Truso (fotografia w publikacji Pacifica Terra. Prusowe-Słowianie-Wikingowie u ujścia Wisły. Katalog wystawy, Malbork 2004, s. 105).

Po więcej przykładów igielników odsyłam do Katalogu, gdzie zamieszczone są bogato zdobione znaleziska z Samborca, Legnicy i Opola.