Od owcy do kłębka

Przez kilka ostatnich dni czyściłam runo prosto z owcy. Sprawa to niełatwa, ale daje pewne pojęcie na temat pracy z surowym runem i przygotowywania go do przędzenia. Robotę zaczyna się od sortowania wełny, potem przychodzi czas na pranie (wybrałam najprostszy sposób, czyli pranie we własnym brudzie), następnie na suszenie, a na końcu - gręplowanie. Tak przygotowane runo można prząść (przy wełnie dobrej jakości można pominąć gręplowanie rozskubując ją w palcach).
Nawiasem mówiąc, o zachowane gręple ciężko w materiałach wykopaliskowych... W tomie I Wczesnośredniowiecznych mostów przy Ostrowie Lednickim jest co prawda znalezisko identyfikowane jako gręple i opisane zostało jako gałąź z naturalnymi odrostami w formie grzebienia, ale praktyka pokazuje, że rozczesanie runa wymaga siły, więc taka propozycja badaczy budzi moje wątpliwości. 
Ale ad rem. Przędziemy sobie szczęśliwie naszą wełenkę aż wrzeciono się zapełni i przychodzi moment, w którym trzeba przędzę zdjąć. Nitkę motamy na motowidło, na którym jednocześnie mierzymy długość uzyskanej przędzy. Gdy skończymy, zabezpieczamy ją przed splątaniem związując na przykład w czterech miejscach. Jeśli mamy taką ochotę, możemy farbować. Parę metrów od domu rodziców rośnie czarny bez, którym wczoraj pofarbowałam motek ze zdjęcia. A na ławeczce od lewej wylegują się: runo brudne, uprane i zgręplowane.

Kolor z farbowania czarnym bzem wyszedł przepiękny, a czas pokaże jak bardzo trwały - jedynym utrwalaczem, jakiego użyłam był niehistoryczny ocet spirytusowy. Nitka posłuży do zszycia sukienki wełnianej w podobnym kolorze :) Tak przygotowany materiał możemy z powodzeniem wykorzystać m. in. do tkania.

Jeśli szukacie szczegółowych opisów dotyczących prania surowej wełny, to zaglądnijcie na blog "Prząśniczka".