Dwusetny Stradów

To już dwusetny post na Lucivo. Materiałów na prowadzenie naszego bloga chyba nigdy nie zabraknie - i to jest wspaniałe. Dziś będzie wyjątkowo - o największym zachowanym grodzisku w Polsce znajdującym się w Stradowie.

Olbrzymi zespół osadniczy o powierzchni 25 ha, w skład którego wchodzi wspomniane grodzisko, funkcjonował według najnowszych ustaleń w okresie od IX do 2. połowy XI wieku. Składał się z grodu właściwego o powierzchni 1,5 ha zwanego Zamczyskiem oraz z podgrodzi o następujących nazwach: Barzyńskie, Mieścisko, Waliki. Poszczególne części zespołu istniały w różnym przedziale czasowym. Precyzyjne datowanie tak dużego założenia jest do dziś przedmiotem badań i dyskusji; odsyłam do literatury wymienionej na końcu wpisu. Obok m. in. Naszacowic i Trzcinicy, Stradów był jednym z monumentalnych grodów wiślańskich. Pełniły one najpewniej funkcję reprezentacyjną (manifestowanie posiadanej władzy) i refugialną. W czasach formowania się państwa piastowskiego grody Małopolski uniknęły losu niektórych grodów wielkopolskich nie ulegając celowemu zniszczeniu. Badacze widzą w tym fakcie lojalny stosunek lokalnych możnych wobec Piastów.

Czas na parę słów wrażeń z tego pięknego miejsca. Dotarliśmy tam wczesnym rankiem, po odwiedzeniu kościoła w Starej Zagości. Widok grodziska był naprawdę imponujący. Dostaliśmy się na nie idąc przez podgrodzie Barzyńskie. Weszliśmy na wał, a następnie na majdan. Stamtąd roztaczał się wspaniały widok na południe i na dawne podgrodzie Mieścisko. Teren grodziska opuściliśmy schodząc zboczem południowo-zachodnim. Zdjęcia zebrane w prezentacji oddają przebieg tej trasy.

Nadszedł czas, by w kolejnym wpisie przedstawić [hipotetyczną] siedzibę księcia pogańskiego, silnego bardzo, siedzącego w Wiślech...

Literatura:
Buko A. (red.), Stradów. Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy, t. 1, Kraków 2007. W 2010 roku ukazał się drugi tom tej serii o podtytule Materiały archeobotaniczne i archeozoologiczne z badań na stanowisku 1 w latach 1956-1963.