Giecz sentymentalnie

Chłodnego dnia lutego 2016 wyprawiliśmy się (po raz n-ty) do niezwykłego miejsca jakim jest Giecz.

W samotności i ciszy wędrowaliśmy ścieżkami, jakie przemierzali mieszkańcy okolicznych przygrodowych osad tysiąc i więcej lat temu. Gród, niedokończone nigdy palatium, kościół grodowy, nekropola, grobla usypana w poprzek dziś nieistniejącego jeziora i mały kamienny kościół we wsi (dawnej osadzie targowej?) 

Anonimowi dla nas mieszkańcy tych miejsc, tysiąc lat temu handlowali, zbroili się i stroili. Byli poddanymi Księcia i w coś wierzyli. 

Pozostała po nich garść przedmiotów odkopanych przez archeologów.

Trochę nudów:

1.) krótki kamienny mur to jedyny naziemny fragment XI-wiecznego kościoła grodowego. Budynek za murem to XIX-wieczna plebania.

2.) drewniana świątynia kontynuuje wezwanie kościoła, którego mur pokazaliśmy powyżej. 

3.) miejsce wczesnośredniowiecznego cmentarzyska, dotychczas oznaczone kamieniem z wyrytym krzyżem, zostało wzbogacone o symboliczny kamienny kurhan/ołtarz z przepalonymi belkami i potłuczonymi naczyniami ceramicznymi. 

4.) aby dostać się do kościoła św. Mikołaja we wsi należy poprosić o klucz mieszkańców najbliższego, oddalonego o kilkadziesiąt metrów na wschód domu.

5.) dużo odważników (poprzednio takie ilości widzieliśmy w Elblągu z Janowa Pomorskiego), ramion od wag oraz "egzotyczne" okucia (np. okucie torby (madziarskie?), przedmioty proweniencji ruskiej/rusko-skandynawskiej). Działo się w Gieczu.

12 ornamentowanych końcowych okuć pasa to prawdopodobnie więcej niż znaleziono dotychczas w całym kraju. Czekamy na ich analizę stylistyczną i poszukiwania analogii, to zjawisko musi coś oznaczać. 

Na koniec przyznamy się do  małego oszustwa. Kilka zdjęć z muzeum pochodzi z 2011 roku a nie ostatniej wyprawy.